Witaj.
Trafiłaś/Trafiłeś tutaj, bo być może zeskanowałaś/zeskanowałeś kod QR z jednego z produktów:
33 Wejścia do Siebie, 33 Rzeczy, które mówią, 33 Emocje albo 33 Wiersze (Tom I–III).
A może nie szukałaś/szukałeś tego miejsca, a mimo to drzwi lekko się uchyliły?
Poniżej znajdziesz jeden z Puk, Puków. To dialogi lub monologi, które najlepiej czytać powoli, z uważnością. Cała kolekcja jest kompletna i bezpłatna, możesz je losować o dowolnej porze.
Jeśli czujesz, że ten impuls poruszył coś w Tobie, to pod każdym Puk, Puk znajdziesz także jedną z 33 Emocji, również dostępną bezpłatnie. To kolejny krok i zarazem głębsze spojrzenie w to, co mogło w Tobie zapukać. Otworzysz?
Jeśli będziesz chciała/chciał wejść jeszcze dalej, to drzwi do Przestrzeni Otoya są tuż obok.
Puk, Puk 27 ::: Wejście 27
Przekazane
Puk, puk.
Wchodź!
Tutaj są klucze.
Tu bezpieczniki.
I akt notarialny.
Ja lecę!
Nareszcie!
Pytanie pogłębiające:
Czy potrafisz oddać to, co było Twoje, i odejść w radości?
Rozwinięcie:
Czasem przychodzi taki Moment, że wszystko już zostaje przekazane.
Klucze, papiery, drobiazgi, które miały wcześniej dla Ciebie znaczenie.
Zostawiasz je i czujesz, że możesz wreszcie iść dalej.
To nie ucieczka. To ulga.
Stare zostaje na swoim miejscu, a Ty wreszcie masz wolne ręce, żeby wejść w nowe.
Emocja 27
27. Ścieżka
Ścieżka go znała, a las, jego ślady,
skrótem do pracy – nigdy spóźniony.
Dzielna codzienność dawała rady.
Decyzja padła – rower kupiony.
Ścieżka go znała, a las zdziwiony,
jedzie do pracy – uśmiech od rana.
Szybsza codzienność dawała rady.
Decyzja padła – kupił szampana.
Ścieżka pamięta, drzewa na skraju,
pędzi do pracy – korki nerwowe.
Spięta codzienność i ścisk w tramwaju,
Decyzja padła – ścieżki świerkowe.
Ścieżka znów w śladach, zieleń z wdzięcznością,
spacer do pracy oddech przywrócił.
Szara codzienność kolor przybrała,
Decyzja padła – z zachwytu nucił.
Sprawdź jaka to Emocja
Kliknij: ********
Podpis: Zachwyt
Bez znieczulenia
Przestań się spieszyć, bo Życie nie ma funkcji “powtórz”.
Pytania
- Czy widzę, że zwykła droga też potrafi zachwycać?
- Gdzie kończy się u mnie rutyna, a zaczyna Wdzięczność?
- Kiedy ostatni raz naprawdę widziałam/widziałem drogę, którą chodzę codziennie?
- Co tracę, gdy wszystko chcę mieć szybciej?
- Czy umiem zachwycić się tym samym miejscem po raz drugi?
Poruszenia
Słowo: Napisz jedno zdanie zaczynające się od “Widzę…”.
Ciało: Stań prosto, jakbyś była/był częścią pejzażu, który właśnie podziwiasz.
Zmysły: Weź głęboki oddech nosem i poczuj zapach Chwili.
Obraz: Rozejrzyj się jakbyś była/był tu pierwszy raz.
Głos: Powiedz z uśmiechem: “Jak pięknie!”.